Selam Canlar,
Size Okulumdaki Din Hocasini anlatmak istiyorum ve deģisen Bakış açımı.
Bundan tam tamina 7 Yıl önce tanistim o Ögretmenle, Din yada Filozof Dersini secebilme hakkimiz vardı. Çoģu Kişi Din Dersini seçtiler ve bende Filozof Dersini pek sevmem, cünkü hep konuşmak gerekir o Derste :) kendi Fikirlerini anlatmak zorunda kalirsin e bende çok konuşkan olmadigima göre Din Dersini seçtim.
Ama öyle bi Bayan Öģretmen gelmiştiki Sinifa sanki bir Piskolog gibi. Ses Tonu, Bakişlari ,Fikirleri ve heleki sinirlendigi anlar bile yinede alttan almasi bana "vay be!" dedirtti. Ben bu Dersi sandimki hani Tarih Dersleri gibi birseyler önümüze verir ve bizimde ezberlememiz lazim, ama Düşündüģüm gibi deģildi.
Aslinda Dünyada olmasi gereken Davranislari anlatiyordu hepimiz biliyorduk ama yapanimiz yoktu. Karsimizdakini önce dinlemek anlayıpta sonra konusmamız gerektiģi gibi. Bi Kisinin El Hareketlerinden yani Davranislarindan rahatsiz olursak onlara söylememiz gerektigini anlatiyordu, hemen Kafamizda ona karsi kötü seyler biriktirmeden hep Karsi tarafla konusmamiz gerektigini anlatti. Ve bana bunlari bilsemde hepsini yapmadigimi fark ettirdi, adeta bakış açım genişledi.
Zaten hep dinleyen birisiydim ve dahada uysallastim belkimde Yaşla beraber azda olsa herşeye sinirlenmemeye başladım...sinirlensemde azda olsa kendime hakim çıkıyorum yada çok kızsam ordan uzaklaşıyorum azda olsa içimdeki sesleri dinlemeye çalışıyorum.
Sonra Bayan bize hepimize iyi Not verirdi hatta derdiki Yazililarinizi eve götürüp yazin sonra bana verin derdi. Herkes dalga gecerdi Kadinin arkasindan. Kadin derdiki Hayat zaten Notlarla dolu hepimiz Insaniz birgün olur benim canim sıkkındır birgün olur baska birsey illaki iyi yada kötü Not vermem lazim deģil...
O Okuldaki Bölümü bitirmiştim. Sonra 2 yillik baska bölüme basladim ayni okul ayri bölüm ayri sinifta ayni Din Dersi ayni Hocayla :) o beni taniyordu ben ise onu. Filmler getirirdi izlerdik. Hele o bir Filmin konusunu unutamam... O Filmde bi Ülkenin adeti şuymuş Anneler Kızlarını Sünnet edermiş... ve izledigimiz an TV kocamandi tipki Sinemada gibi, Perdeleri kapamistik Işık engellemesin bizi diye... Arkamda bizim beyler herkese birseyler firlatiyorlardi... Ama ben Filme okadar dalmisimki, böyle dokunakli seyleri izledigimde yada duydugumda o hic bizaman aklimdan gitmez... Hiç tanimadigim kisi kötü birsey yasamis olsa yada birisinin vefat ettigini anlatsalar hep üzülürüm Kafamin bir yerinde takili kalir.... ama yinede izlemeye devam ediyorum... Gözlerim doldu, hickimse heleki yanimdakiler kipirdamiyor Sinif sessiz, onlarada bakmiyorum, sessizce Elimi sanki Sacimi toplarcasina götürürken akan Yaşları siliyorum... Filmdeki Çocuk ve Annenin Çıģlıkları sonra Filmde bi Tecavüz sahnesi... Birden bire Bedenim Sicaktan soguya geciyor ve sonra tam tersi... Midem bulanıyor Karnım aģrıyor sancı gibi (bunu kendimde sonradan fark ediyorum, ben üzüldüģüm zaman Bedenim hep bunları yaşïyor.)....
Filmden sonra kendime gelemeden Ders bitiyor Disariya ciktigimizda boool boool Nefes alip veriyorum, Arkadaslarla konusurken Siritiyorum ama diyorum kendi kendime acaba bunlar hic Filmden etkilenmediler mi ?...
Filmlerden, Hocanin anlatiklarindan hep bi Dersler cikartip kendi kendime.
Yazarken anlatamiyorum ama Hayatimda "Iyiki bu Dersi almisim" dedirtti. Ve hepsini okadar kolaylastirdiki, bütün DINlerin bir Agaç Figürüne benzettu mesela. Bir Agaç çizdi Tahtaya Köküyle beraber ve Köklerine ayri DINleri yazdi, ama Agaçlar Dallarımız hep ayni dedi. Hepimiz ayni seviyedeyiz dedi. Ayni Görünüşte, ne birimiz daha fazla Kulaģı var obirisinden nede daha az. Sevin dedi... Önyargılı olmadan... Bi Kisi sana kötülük yapti diye obiriside aynisini yapacak degilki dedi. Saatlerce oturup Kadini dinleyebilirdim... Hikaye okuduktan sonra hep iki ayri Cepheden baktirirdi bize Olaylara...
Büyüdüģümün farkina variyordum artik küçük şeylere çokta kizsam boşvermiş gibi yapiyordum, olan olmus diyip geçiyordum... Arkadas dediklerim arkamdan birseyler cevirdiklerinde hep ortaya cikardi, yinede onlarla konusurdum. Çünkü bizden başka biri daha görüyordu olaylari... Insanlarin neden birbirlerini ezip Basariya gitmek istediklerini halen bilmem... Halbuki Yol herkese açık, kendi Yolunun derdinde ol bütün Yollar açılır....
Öyle işte Terapi gibiydi o Yillar :)
Sevgilerimle
Diloşunuz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder