Bugün 22.09.2016 Bugünle beraber hep Hayalini kurdugum, arzu ettigim seyin pesini birakmaya karar verdim... Bunlar aci... Cünkü bugüne kadar hep bu Umutla yasadim durdum... Bu Umut icin yavas yavas Cevremi üzmeye baslamistim yada baslamisim haberim olmadan... istemeden... Kimse bana birsey demedi halbuki bununla ilgili... Son Olay bana kendi kendine gelen Tokat misali acti Gözümü...
29.10.2016 Üzdügüm icin üzülmüstüm. Hayalimi birakmista olsam icimde yasiyor halen, sadece üstü örtülü. 1 Ay gecmis o üsteki Yazimin ardindan. Yeni Kapilar acildi bana. Simdilik mutluyum insallah hepde böyle kalir. Yeni Insanlar, yeni Dil , yeni bir Yerdeyim. En önemliside icimdeki Huzur "bu Huzur neden varki?" demeye/ sormaya korkuyorum... Benle kal anlamsizca gelen icime yerlesen Huzur... Seni Seviyorum... Icimdekileri topluyorum ayri ayri, örtünün altindakilerine bakiyorum. Kendimi kesif ediyorum adeta. Pianoya müthis ilgim artti, öncedende vardi ama simdi ilgim Tavan yapti. Resim cekmeyede ayni sekilde, cekmedigimde o sevdigim Yere/Kisiye bakip Gözümü kirpiyorum. Elimde bir Kare yok ama her özledigimde Gözümü kapatiyorum. Yeni Kisileri taniyorum. Ayri/farkli cesit cesit :). Ayri yerlerden gelen, ayni yerde bulustuk. Yillarrrr önce bana bu, bu olacak Hayatinda deselerdi "Hadi be" deyip tebessüm ederdim, inanmazdim. Telaslarimin yani sira Yoldan gecerken Yollari, Arabalari, Büyük / Eski Evleri, Insanlari izliyorum. Müziklerimi dinliyorum. Arada kendi Sesim cikiyor Sarki söyledigim bi an gülmem gelsede kendi kendimi dinliyorum. Gòzùmù kapatıp Sesimdeki Benì dinliyorum, sesimden halimi anlıyorum... Daliyorum bazen sesimi dinlerken uzaklara. 1 Saatlik yolculugumda, bazen yer bulamiyorum :).Bazen dedigim Aksam üstü yani hicbir zaman yer bulamiyorum :). Bazen tutunacagim Yerde bulamiyorum. Nerdeyse Burun Buruna duruyoruz, yolculugum öyle geciyor. Cok Insan. Cok kalabalik etraf. Bilmedigim/ Tanimadigim Yollardan geciyorum. Herseferinden ayri Kisilere tanik oluyorum. Kimisi Cocuklari sevmedigine, kimisi Cocuklara güzel Bakislari yakaliyorum. Her Bakis, tahammülsüzlügü, kiminde ise mutlulugu, yada bikmisligi görüntülüyor.
Yukarda okudugunuz Yazi, kendi Defterime yazdigimdi, gecen Yilin son satirlariydi... Son günlerde icimde tuhaf aciklayamadigim bi His vardi, garip bi His... "Cok huzurluyum diye diye kendime Nazar degdirmis olamazdim degil mi? "diyordum kendi kendime Yilin Son Günlerinde... Acaba Issizligin vermis oldugu bir Acimiydi, herkes isinde gücünde ben ise bos bombossss yoksa TVde Haberlere bakip aglamamin ve onlari unutamamamin sonucumuydu bunlar ? Sonra yinede Umutlandim ben Eski Defterler kapanacak Yeni Yilda hep beraber gülecegiz... IYILIKler kazanacak ! derken... Evet Yilbasi günü 2017 girdik... Sonra mi? Cok kisa birsüre sonra TRden gelen o Olayli Gece.... Yine icim acidi... Herzaman Olaylar... Sonra kac Hafta sonra baska Olaylar... Ben tedirginlikle yasiyorum artik. Ya Telefon gelirde Sevdiklerimede birsey olur diye... Hayata degil Insanlardan soguyorum... "Siz ordasiniz, iyisiniz, size birsey olmaz" düsünmeden böyle diyenler beni dahada üzüyordu... Dünyam, Ülkem, güzel Insanlar yavas yavas gidiyorlar, Moda kötülük, kin ve nefret olmus. Aslinda hickimseye bir Aciklama yapmak zorunda degilim... ALLAH yasadigim seyleri ve hasasligimi biliyor ve bu bana yetiyor...
Bundan dolayi Aklimda Blogum olsada, Hikayelerim pekte umutlu olmayacak gibiydi... Suan Vefat edenlerin Yüzleri Gözümün önüne geliyor. Geride kalan aģlayan Aileleri. Ve hicbirsey yapamamak beni dahada üzüyor... Beni aslinda ne olursa olsun "Selammmm Canlariiimmmm" yada Gülüslerim yada umutlu Hikayelerimden tanirsiniz, ama budefer Yeni Yasimin getirdigi ve Elimden hicbirseyin gelmemesi, gercekleri dahada görmem, kötülügün kazandigi, kimsenin kimseye acimadigi bi An.... Bunlari görüpte hakikaten kendi kendimi kandirip hep Gülemezdim... Ve ondan ara vermek istedim. Ha hiçmi Hayata devam etmedim? Ettim tabiide, ama yazmak bana bi An anlamsizca geldi. Twitterde daha aktiftim, Haberleri daha hizli alabilmek için. Illa basimiza gelmesini beklemeden birseyler yapmak gerek. Din/Irk, Insan ayirt etmeden ! Ùlke/şehir ayirt etmeden! Insan insandir diyip El uzatalim! Ama gülecegim Günlerde ise bu Olaylari unuttugum anlamina gelmiyecek.
Ama yakinda sacma sapan Basliklarla sizlerle olurum...
"Küskün müsün anlamadım, Bir gittin, bir daha aramadın, Çok çabuk gözden çıkardın
Sanma helaldir sana hakkım." Suan herkesin dinleyip biktigi ama benim yeni yeni kesif ettigim ve dilimde, Kulagimda olan Murat Boz ve Ebru Gündesten "Gün Agardi" Sarkisini dinliyorum.
Sevgiyle kalin
Dileginiz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder