Minik kız

Kùçùk bi Kız,
Ùlkeme gelmeye yakinken yaziyorum bu Yazimi,
Ve o kùçùk Kizi, yani kendimi, hep hatirliyorum...
Bizim Sokakları hizli sekilde cikan...
Cok konusan...
Disardan Eve girmeyen...
Ders calismayipta, Okulda susmayan,
Sevilen, seven...
Dogmadan, Ruyalarina girmem...
Kùcùklùgùmde deli dolu olan...
Çok gùlen ama bi okadarda aģlayan...
Hircin...
Kendini begenmis...
Minikken ben, Hayalim Bebislerimin olmasi...
Anne olmam...
Mutlu çift gordugumde...
Bende boyle olurum diyen...
Ama sonra o ciftlerin mutlu olmadigini Yillar gosterirken... artik oyle bi Dilekte bulunmasamda...
Anne olmak Dileģim minikligimden beri vardir...
Ezan Sesine tapan... Gòzlerini kapatan... Dua eden...
ALLAHtan korkan... Insanlari kirmaktan korkan...
Arada deliligi tutan...
Minikligimde herkesin beni sevmesi...
Hosumada gitmiste olsada...
Aklimda hep bir soru....
Neden Ben?
Sevmezdim bi yandan sadece benim sevilmem... Sinifta olsun Akrabada olsun...
Çùnkù yanimdaki Minik cocuklara haksizlik olacakti çùnkù...
Bi yanim hep kirikti... kimse bilmezdi gòrmezdi... Gòrmelerinide istemezdim...
Dedem ve Nenemi kaybettigimde beni çok sarsmisti halende ilk gunki gibi... Yukardan beni gòrùp biliyorlar artik... Neden bi yanim kirik oldugunu biliyorlar... nasil o şahsin ben kucukken bana kòtù davrandigini...
Resimlerine baktigimda sanki òyle bi durum olmamis gibi gulumsuyorum resimdeki yuzlerine... ùzùlmesinler...
Acaba kucuklugumden bu yana Masumlugumu korumusmuyumdur bilemiyorum... Onlarin Gòzlerine bazi yaptigim Pismanliklardan dolayi bakamiyorum bile...

Şaşırmayın... delide değilim... Illaki Hayatta oluncami sevilir bakilir Gòzlere... Seni seviyorum denir???  Bizi hep izliyorlar...

Gùzel gùnlere uyanalim
Dilek