Memlekete Ilk ve Son Gidisim :)

Selam Canlar, Basliktaki Son gidisimi aman ha yanlis anlasilmasin :) Bu yildaki sonn gidisimi kast ettim... Bugün Yurtdisina geldigim ve Türkiyeye yillar sonra ilk defayla son gidisimi anlatmak istiyorum.

Yillar olmus Türkiyeye gidememistim, bilindik seylerden dolayi gidilememisti, aslinda Yil oldu 2015 ama hic hatirlamiyorum Ailecek bi yere gidilmis Tatil yapilmamisti. Tabiki bu güzel Köye gidilmis hikayem haric. Neyse. Cok Yil olmustu Türkiyeye Memlekete gitmeyeli, Telefonlasiyordum, ve Kamera araciligiyla görüsüp, mesajlasiyor olsakta sevdiklerimle. Karsi karsiya gelmek bambaska birsey. Onlarin güldügünde onlara kocaman sarilmak ayri bi Duygu, Gülüslerine Gülüs katmak apayri bi Duygu. Karar verilmisti bu Yil Memlekete gidilecekti, okadar cok mutluydumki, Okuldan Mevzun oldugum günü bile pek takmamistim. Ikinci kez bile olsa Ucaga binmeyi, aradan cok zaman gecmisti, sanki Ilk Insanlar gibi hic birseyden habersizdik. Nerden gidilir Havaalanina, hangi Kagit Bilettir, yada hangisiyle gösterilir, yada kac kg Bavul alinir, acaba Deolar alinilir mi ???? vs vs! Onlari bile arastirmak heleki o Yillarda bazi Kisiler tuhaf bakiyordu. Önceden benim tuhafima gitsede simdiki Aklimla pek takmiyorum, cünkü herkesin Yasantisi bir degildir. Kimisi bizler gibi Yillar sonra Ucaga biner kimisi herhafta Ucakla keyfine Tatile gider... Tabiiki böyle ayri Olaylar yasasakta en önemlisi bu Hayatta hertürlü seyin olabilecegini unutmamak ve karsi Insanlari onlarin yasamadigi seylerle yargilamamaktir aksine Insanlara bilmedigi Konularda yüksekten bakilmamali ve yardim edilmelidir.

Kücükleyin cok severdim Bavullar acildiginda icinde benim icin birsey olmasada girgiri Neseyi Muhabetleri cok severdim, herkesin orda bavulun basinda durmasini. Ama ogün Bavulu hazirlamak icin toplanmistik. Kendi Giysilerimiz bi yana , Yillar sonra gidecegimiz icin Hediyeleri düsünmek bi Kisiyi bile atlamamak cok önemliydi. Biz Yillar boyu gidemezsekte, her Yil giden Akrabalarimiz araciligiylada olsa kücük Hediyeler gönderilirdi "Cam sakizi Coban Armagani". Ama Insanin kendisi Memlekete gitmesi, Bavul günü onlari hazirlamasi ayri bi Güzellik ve heleki kendi Elleriyle karsi Kisiye vermesi. O gün tabiiki Bavullar acilip kapatildi, dartildi. Ve en sonunda bi yere birakilip sabahin olmasi beklenildi. Sabah oldu mutluluk ve hüzün ayni derecedeydi, oda hepimiz, Ailecek  gidip sevdiklerimizi beraber göremeyecegimiz icindi. Havaalani Maceralarimi kesiyorum :))

Türkiyeye adim attigimda, sunu net diyebilirimki "Evime geldim" hissi yasadim. Insanlari gözlemliyorum, Kargasalari, Trafikten hizlica Araba kullananlari, Karsidan Karsiya gecmek isteyenlerin hizlica adimlarla gecislerini...

Ve uzun Yol Otobüs araciligiyla Memlekete Ayagimi bastigimda, Yerdeki sicakligi fark ediyorum. Havanin nemli olmasindan bi An Nefes alamadigimi fark ediyorum. Ellerim Boynuma gidiyor, Boynum ve Ellerim yapis yapis olmus Sicaktan. Ve tek düsündügüm sey, ben Yillarca burda nasil bu sicakliga dayanmisim, nasil tam Yazin ortasinda Mutfaktan cikan simsicacik Patlican yemeklerini, yagli yemekleri ve heleki sicak corbalari nasil yemisim. Beni buraya baglayan bisey var, adini daha koyamadigim,bilmedigim ama bisey var, bana cekici gelen, beni mutlu eden...

Sonra Taksi ile Mahalleme gidiyorum, iyisiyle hüzünlülüyle yasadigim yere gidiyorum Evime. O yerleri hatirliyorum yavas yavas, hatirladigim yerlerden gecince bizimkilere diyorum "aaa bak bu ... Evi" "aaa baksana bu bizim Okul" ve daha neler neler. 5 saniyelik anlari bile Hafizama kayit etmek icin bi sagima bi soluma bakiyorum, Eskileri aniyorum adeta. Ve benim icin beklenen an gelmis Evimizin Kapisinin önündeydim. Indik, Bavullari aldik... Bakiniyorum Evlere, Arabalara... Ben sanki suan bi Masal Karakteri gibi bi Masala girmisim sanki, önceden gördügüm bildigim yerler, ama gözümde cok kücük gelmisti, Kalbim pir pir carpmaya baslamisti, hersey kücük gelirken gözüme ben cok iri yari kalmisim adeta o an , ufak oldugum Yillar gibi hersey büyük degildi Ellerimde kücük degildi artik. Orasi sanki beni Dilosunu unutmus gibiydi, sanki oraya ait degilmisim gibi... Bahce Kapisindan girip hemen Evimin yanina gittip Duvarlari oksaya oksaya ciktim oraya, Yasli Nineyi tanimasamda öptük Ellerinden, iste benim o an Duygularimin disa vurusum aniydi. Gözlerimden Yaslarimi tutamadimki, agladim, agladim baya agladim... O gün kalacagimiz Eve gectigimizde ben cok duygulanmistim ve herkesle cok iletisim eksikligi oldugunun farkindaydim. Babam aradi, beni bilir, Gözgöze gelsek bile yeter beni anlamasi icin, Yüregimi okur adeta tek birsey ben demeden. Aradi konustuk, ben aglamaya basladimki, Babam Telefonla beraber Balkona cikip "Dilek bak Yagmur yagiyor burda duyuyormusun?" demisti bilirdi severim Yagmuru heleki Yagmur sonrasinda Toprak kokusunu... O an bi kez daha üzülmüstüm, cünkü kendisi kendi derdini unutmus beni Kizisini teselli ediyordu... Ben ise gülümsüyor etrafa bakip Sükürler ediyordum, Iyiki böyle bi Insanin Evladiyim diye. Sonra bigünde Evimize girdigimizde tek degismeyen yer Mutfakdi. Ordada yine Göz yaslarina boguldugum andi. Her anin güzelligini degerlendiriyordum. Ilk Mezarliga gittik :( ...Sonra Akraba gezilerimiz baslamisti, sonra carsi gezilerimiz, sonrada bizi görmeye gelen Misafirler vardi. Beraber Yemekler yapildi yenildi, Kahkahalar atildi vs vs. Ilk oraya Yolculuk yaptigimda eskiye ait bi Hatiralar kalmisti... cünkü artik kimse kimse gelmez gitmez olmuslardi. Orda hayal kirikligi yasamistim cünkü benim kücüklügümdeki aklimda kalanlar ve yasadiklarim böyle degildi.

Sonra bu ikinci gidisimde hersey cok farkliydi. Cünkü yine üstünden baya Yillar gecmisti okadar cok seyler yasamistimki ve baska Insanlarin yasadigi zorluk yada kolayliklari gördümki, Bakis acim dahada genis bi hal almisti, Ben genc Kiz olmus, Duygularima duygular katilmisti Fikirlerim dahada olgunlasmisti ve dahada Insanlari yargilamadan Yola devam ediyordum... Bu Yil ise ayri yaptigim sey suydu, Mahalleyi gezmekti, Pazara gitmekti, Agaclari sulamak, Recel yapmayi ögrenmek ve uygulamak, Ceviz toplayip,temizlemekti veee heleki Muavinlik yapmakdi :)
Okadar kisa güne cok sey sıkıştirmaya calistim, ilk basta Internetsiz Hayatmi olur ya derken bian alismistim ama tabiiki arada olursa Internet iyi olurdu, Arkadaslarla yazismak icin. Mahalleyi gezmek, Bakkala, Pazara gitmek okadar cok hosuma gittiki. Bazi Insanlari animsiyor fakat onlar beni bilmiyorlardi. Ama bazilarida vardiki ben animsamadigim Insanlar Gözlerimin icine baya bakip "Sen Dileksin degilmi? " dediklerini hatirliyorum, ozamanda duygulanmistim. Bazi anlar vardiki Günes Tepemdeydi ama yinede gezmek, heleki sohbet ederek yürümek cok hosuma gitmisti. Ama bazen gectigim Yollari hemen pat diye unutuyordum az kalsin Yollumuda kaybedebilirdim :) Tepelerden inerken kayiyordum :) Sonra Pazara gidildiginde sanki konusmasamda "Bu burali degil" der gibi herkes anliyor ve bakiyordu, ama ben kendimi yabanci olarak görmüyor cikiyor iniyordum Tepeleri. Bendim cünkü. Benim Evim. Herseyde okadar icten tebessüm ettimki, icim rahatti, herseyden bi mutluluk buldum kendi kendime bi Gülümseme sebebi, sanki Agacin üstündeyimde düsmemek icin tuttundum Agacin ince Dallarina, sarilmis gibi birseydi benim mutlulugum... bilmem anlatabildim mi? :) O Esyalarin kokularini bilirmisiniz siz? Ben bayilirim o kokuya. Burdada giderim Pazara ama burda o benim dedigim koku yok hoş kokuyu nasil anlatayim :)  Carsiya gittigimde, rahatlikla bi Amcaya yolu sordugumda orda vs diye deyip Bakkalisina giri verdi, icimden dedim "Yahu bari güzel tarif edeydin"  baktim cika geldi, bide demesinmi Internetten baktim deyip baya güzel sekilde anlatti aradigim Yolu. :)

Dolmusa bindik, ama sadece bindik, cünkü baya doluydu adi üstünde Dolmus. Bellimi Kapiya cevirmisim ve Kapi acik. Genc Beyler oturuyordu, bozulmustum, ama sonra düsündümki, benim erkek Kardesimide kaldirsalar ve o Kapinin önüsünde dursa, bunu bende bi abla olarak istemezdim, ondan o genclere kalkmadiklari icin bi yandanda hak verdim. Araba hareket edilmisti Durakta durup Insanlar kimisi inip kimisi cikiyordu, ben Kolluklari sImsIki tutuyordum elim kaymasin diye ve kaysada Disari pat diye düsmemek icindi. Iste orda yine üzüldüm, benim Insanlarim bunlari yasamamalilar, aslinda hic bikimse hak etmiyorki... Sonra bi Amca vardi, Is Elbisesiyle Ellerinde Posetleri vardi. Ikimizinde önünde bi yer bosaldi, ve ikimiz birbirimize baktik Amca ilk bana oturmami söylemisti, ben ise hic söylemedim cünkü benim niyetim oturmak degildi, benim icin ilk gelen Büyüklerdi, bende Amcaya yok Amca buyur sen otur dedim. Amcada oturdu, Her saniye Duygulaniyodumki, Babam Dedelerim Aklima geliyor Isci Elbiseleriyle azmı gelip gittiler Eve... ve halen... herneyse. Dolmusun Muavini yoktu ve heryer tiklim tiklim oldugu icin Para verenler ve bana söylenenleri Söföre iletmem komikti ama sunu fark ettim sesim konustukca kendimden emin olarak Söföre iletiyordum ama bian geldiki bi Adamin dedigini anlamadim sonra Ellerle anlastik :) ve Bi an vardiki orda sinirlendim "dalma" hissisi ilk orda yasadim oda suydu : bi ara yer oldu ve Dolmus artik nerdeyse bosalmisti, oturdum bi yere, önümde iki Bayan, dir dir dir dir, Konu ise "Ay buralar Istanbul gibi degil" obiriside "evet ya aynen öyle heleki bizim orda Antalyada hic böyle degil,Kapilar kapanir" "Insanlar güler yüzlü" vs vs! Tamam, Keskeeeee ah keskeeeee Dünyanin heryeri ama heryeri Esit güzellikte yasanilsa, hic bi Insan ac, Evsiz olmasa. Ama benim Iki Bayana sinirim, hani vardir ya bazi Insanlar, üstten Tepeden bakarlar baska Insanlara  halbuki bilmezler / unutmuslardir kendilerinin bizamanlar burda yasadiklarini yada Annesi Babasi yasadiklarini...  Hadi diyelim unuttun neden bi daha ordasin... herşeye söylenmen hakkinizdirda ama unutmayinki hangi Ülkede olursan ol hangi kibarligin icinde olursan ol orayida güzellestiren herzaman Insandir. Sen karsiya nasilsan oda sana öyle davranir. Gidilmis güzel seyler yasanmis olunabilir, güzel imkanlara sahip olunabilir, ama unutmayinki güzel yerlerde ikamet edenler içleride dış sokak gibi temiz (masum) kalinsin....O anida unutamam... ve Çarşıya indiğimizde son günlerde karşıdan karşıya geçtiğimizde kardeşime dönüp dedimki : "eger artik tirsmadan ama dikkatide elden birakmadan karsidan karsiya gecebiliyorsak artik alişmisizdir " evet alismistik ama az zaman su gibi geldi gecip gidiyordu ve gitme zamani yaklasiyordu...
Sonra Aksamlari otururduk beraber şenşakrak ben yine Manzarayi anlatmak istedigimde kimse beni anlamiyordu halbuki Elindekileri Esyalari  birakip sadece öne bakmalari yeterliydi ama olmadi valla kendileri kaybeder :) sonra Manzaraya yine yeniden ASIK olurken ben bi An basimi Yildizlara cevirdim, bol bol Nefesi cekiyordum icime, bazi anlar az dahi olsa esiyordu.. Sükürler olsun.... Sonra kuzenimle Aksam üstü Bakkala giderken Gözlere hic takilmadan geciyordum Yollari, minicik çocuklar disaridalardi, kimisi elinde bebişleriyle kimisi topuyla onlarla bakisip gülüşerek yürüdüm... Bu ikinci seferi dolu dolu yasadim, belkimde birincisiyle ayniydi ama dedim ya ben artik eskisi gibi degildim, büyüdükce herseyi daha iyi anlar oldum. Ama burdada hüzünlendigim anlardan biri ise; her yer Ev yapilmis olmasi ve tektük Agaçlarin kalmasiydi. :/

Bazi Anlari Resimledim, videolastirdim, Videolarima halen bakmis degilim galiba ilk isim o cektigim Mahallemi, sevdiklerimi izlemek.  Umarim tekrardan sevdiklerimi öpüp koklayacagim Anlar beni bulur :)

Siz siz olun nerden geldiginizi unutmayin ve baska Insanlari kücümsemeyin! Kahkalarinizi paylasacaginiz Yillar hep sizinle olsun.

Sevgilerimle
Diloşuuuunuuzzzzzz :)