Sabah çalan Alarmlarımı hep kapatıp yatar oldum... Ama bugün farklıydı bugün Ekim ayına girmiş ve Tren Bilet alma işini sona bırakmıştım. Yataktan kalkmak istemesemde bi Güç yakalayıp kalkmıştım. Dün hazırladığım Elbiseler ve dünden hazır ettiğim Çantam hep bana Zaman kazandırmıştır, Saçlara bi şekil verilir, toplamak istediğimde eğer Saçlarımın azda olsa Beyazlaşmış göründüğünü fark ettiğimde bazen ofladığımın farkına varıyorum. Saçlarımı geri açıyorum. Sonra Aynaya bakıp, Hislerimi Gözümden okuyorum adeta. Sonrada Saçlarımın beyazlaşması sorun degildir diyorum, Suratımda belkim yarin birgün Yaşlılığın getirdiği Çizgilerde oluşacak ben onlarıda sevecem. Aynanın karşısına geçip hep sevecem kendimi, hiç yaptıklarımdan pişman olmayacam en önemliside bu zaten şu Hayatta. Insanın içi rahat olması en önemlisi... Neyse bunları yaparken Odanın Işığı hep açık çünkü Dışarı Soğuk ve Karanlık sanki Akşam gibi. Buz Dolabından yine dünleyin hazırladığım Ekmeğimi çıkartıp Çantama atıyorum. Sonra zamanım azda olsa varsa ya bi Yoğurt yiyorum yada Karnımın boş olmasını bilsem ve hissetsemde yiyemiyorumki... Eger Yazılı olacağım günse muhakkak Yatağımın yanısına yada Mutfaga Not Defterimi alıp okurum, Cep Telefonuma resimlerim bazılarını, çünkü Tren dolu ve oturamassam ayakta bile olsa Cep Telefonumu çıkartıp devam okurum.
Bazende Evden dışarı çıkmadan Odaya gider Teberik'i öper Dua ederim. Ve sonra Hayatta olmayan olanların sevdiklerimin Resimleri öperim. Hayatta olmayanlarla içten içe konuşurum, dertleşiyorum, yardım istiyorum. ( Yok delirmedim, biliyorum bunlar söylenmez, ama yaptığım, heleki severek yaptığım şeylerden biri, ama bunları yapanlar benim nedemek istediğimi şuan anlıyorlar/ öyle Umut ediyorum) Biliyorum onlar yok, ama öyle görüyorlarki bizi, koruyup koruyorlarki.... Ister en yak ınım olsun ister en uzağım içim bu Konuda çok yanar.
Evden çıkıyorum, bugün sanki ayrı bi Günmüş gibi ama bu ayrı Günmüş gibi meselesi ne mutluluktan ne hüzünden kaynaklanıyor. Mahallede tek başımayım ne Araba var ne Otobüs nede bi Insan. Tek başımayım Hava karanlık Sisli, Sokak Lambaları aydınlatıyor önümü adeta. Öksürdüğüm an fark ediyorum Ağzımdan çıkan Dumanları. Hava okadarki Soğuk.Saçlarım savruluyor Burnumun direği sızlıyor, kapkalın giyinmeme rağmen donuyordum. "Dilek kendine gel" diyorum bi yandan. Kafamı Havaya kaldırıp parlayan Yıldızları görüyorum. Sonra şaşırıp "Yok be" diyip Kafamı Yola doğru çeviriyordumki bidaha Yukarı baktım. Şaşırmıştım çünkü Sabahleyin Yıldızları hiç görmemiştim. Sonra bi ara bu anı ölümsüzleştirmek için Cep telefonuma sarıldım çektim, benim gördüklerimi hissetiklerim Resumlere yansımamıštı , bi kez daha anlamıştımki o anı resimleştirmesende olur... Gözün ve Gönlümün gördügünü unutmaz bilirim.
Sonra etrafıma bakıyorum, Arabalar, Şöförler, Okula gidenler,Işıklar , yan tarafta işçiler kazı yapanlar, Çöp Arabasının önümü engellemesi, Kuşların sesleri... Acaba Kuşlar üşüyorlarmıdır sorusu? Ya Dışarıda yaşamak zorunda kalanlar? "Allahım sen hepimize yardım et, Amin." diyip yoluma devam ediyorum. Bu içtenlikle herkese bakmakla Arabaların ve Sokak Lambalarının verdiği Işıklarla beraber Dünyayı gezecek kadar bi Güce sahipmişim gibi yürüyorum. Minicik Ufaklıkları görüyorum kendileri kadar büyük olan Okul Çantaları var Sırtlarında, Tek başlarında bu Soğukta Uzun yoldan geliyorlar Otobüstlerden iniyorlar. Hepsine gülümseyerek geçiyorum önlerinden.
Bilet kuyruğu olmamasına seviniyorum. Biletimi hemen alıyorum. Sanki her ay Biletler pahalaşıyor gibi içten içe söyleniyorum. Bi yere giriyorum, çünkü Zamanım daha var. Sonra o kapalı yerden Dışarı çıkasım var , bi kaç dakika zor duruyorum. Sonra çïkıyorum, soğuk moğuk. Bekliyorum Treni. Gelen gidene bakıyorum. Minikler, Saçları pembe olanlar, Iş kıyafetleriyle bekleyenler, Şık giyinenler, dırdır Konuşanlar, Dedikodu yapanlar. Hertürlü Insan var.
Arkadaşlarım geliyor teker teker. Sonra bi Çocuk geldi Sınıfımızdan hep aynı Kişileriz Okula giderken, neyse geldi ve birşeyler anlatacak gibiydi anlattıda " Geçen Gün Trendeydim, indim, ve orda Anons yaptılar xxx 'se gitmek isteyenler Karşı tarafa geçip ordaki Trene binilmesi gerekildìğini söylüyor. Okadar çok Göçmen varki Dışarda anlamıyorlar öyle bakıyorlar" dedi. Ve ben anlamadım, yani ne tepki vermem lazımdı? Içim öyle üzgünki, ama kızmadım, bırak onun ayıbı olarak kalsın diyip bıraktım. Tamam hepimiz vardır Insanlar hakkında Şakalar yapar, Dalga geçeriz, ama bu demek deģildirki bende bi Göçmenim diye bu Konuya çok alındım yada bi kat daha hassasım. Net diyorum Alakası yok. Öncelikle Çocuga komik gelen bana gelmemiş olabilir, ama bunları anlatırken onda bi Insanlık Duygusunu tatmadım bile. Çünkü Insan der böyle böyle oldu ama yinede üzüldüm çaresizlik zor diyebilirdi ama maalesef...
Benim anlamadığım bu Soğuk Hava Kafalarına deģmişti ama ne ara Vicdanlarına değdiki bukadar soğuk oldular hakikaten anlamıyordum. Bu Hayatın gerceklerinide anlamak istemedigimi fark ettim. Çünkü anladığım andan beri Isyanlardayım, çünkü hep Insanların tuhaf halleri görür ve bilir oldum.
Tren geldi, o içimdeki anlamsızca Hissimi aldı götürdü, o yukardaki anlattığım Hikayeden dolayı... Konuşmadım yanımdakilerle arada gülümsüyorum. Dışarıyı izliyorum. Indiğimizde sürücüsüyle iniyoruz hergün Ana Baba günü gibi. Koşanlar, vurup kaçanlar hepsi var... Sürüsüyle Okulun yolunu tutanlar. Arkadaşlarımın beni beklediklerini fark ediyorum. "Dilek seni yine kaybettik sandık." diyip tatlı gülen Yüzleriyle beni bekliyorlardı. Çünkü arada bütün acelesi olan Kişiler önüme geçiyor ve Dersin başlamasına zaman olduğu için acele etmiyordum. Ama yinede hoşuma gidiyordu, Arkadaşlarımïn beni beklemesi, beni aramaları.... Ve Ders başlar. Sonra biter ve yine Tren Yoluna devam. Bazen Trenleri Yarım Saat bekleriz yada Arabası olanlar bizi alırlarlar aynı Tren istasyonda bırakırlar. Tabiki Kız Arkadaşlarla buna karşılık minik Hediye ile teşekkürlerimizi sunarız.
Eve geldìğimde, Müzigimi açar, Kıyafetlerimi değiştirir, Ailemle konuşur, yemek yer, sonra Yemek yapımında yardım eder. Sevdiklerimle telefonlaşır, yazışır. Ders yapar, arada sızarım :) Sonra Ailemin geri kalanını Eve gelmesini beklerim. Çaylar benden sorulur , beni bilen bilir ;)
Bugünlük bukadar Canlar. Belkim sıkıcı ama ben Hayatıma alıştım :)
Sevgilerimle
Diloşunuz :*
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder