Ben Türkiyedede Okula gidip apayri bir
Ülkeye gelip burda yasamaya basladik. Bu iki Ülkenin Kültürleri,
Dersleri, Kurumlari, Espiri anlayislari ve Dil Gramatigi okadar ters
düsüyorki birbirinden, karman corman.
Rüya gibi, yeni Insanlar,
hepsi Sarisin, Gözleri renkli, davranislar farkli... Buranin
Bayraminda disari senlikken dogal olarak bizim Eve ugramiyordu. Ama
bizim Seker Bayramlari mesela oldugunda Evimizde bi Senlik ama disari
hep sessiz, nede olsa ayri Mahallede ayri Kültürler vardi. Okulda
Müdürler derdiki, eger Seker Bayrami, Kurban Bayrami oldugunda
Velilerinizden bi Izin Kagidi verin, biz ogünlük size izin verelim.
Bu cok güzel, özel ve zarif bi Davranis. Ama ne ben nede Ev halki
bunlari istemezdi, cünkü Türkiyedede burdada degismeyen tek sey
Anne ve Babamizin Okulun önemini asilamislardi bizlere hem zaten
burda kimsemiz yoktuki, Sabah evden El öpmeye cikip Aksam
geleyimki?!... Tabiiki sevdigimiz Kisiler var ama bunlari Ziyaret isini bi
Cumartesi gününede sigdirabiliriz, yani Okulu aksatmamak lazimdi.
Cok dogalki burdakinin Okul Sistemini
bilmiyorduk, hos halen bazi Puzzle´lar bende eksik :) Ve her Anne
Baba gibi onlarda bizim Dili ögrenmemizi ve Derslerde basari
göstermemizi isterlerdi, halen öyle. Cünkü onlar okadar seyler
yasamislardiki Hayattan bazi Olaylari bizde görmüs duymustuk ve
onlar bizim iyiligimizi düsünüp hep Okulun önemini anlatirlardi.
Ve basarmazsak neler olabileceklerini sirf laf olsun diye
anlatmazlardi kendilerini örneklestirerek Hikayeler anlatirlardi.
Bende sanki bir Yilda üstünden gecmiste olsa, sanki buraya ait
olmadigimi fark ediyordum, cünkü bazi seyleri idrak edemiyordum,
sanki bugün-yarin Bavulumu hazirlayip tekrardan Memlekete
gidecekmistim gibi. Idrak ettigim tek sey Anne ve Babam Cocuklarinin
gelecegini düsünüp bize güzel seyler vermek icin gelmislerdi. Ama
artik sira bizdeydi, bi Vicdan azabi Duygusuyla nekadarda üzülsem,
hasretlik ceksemde ve zorlansamda „Ben gitmek istiyorum“
diyemezdimki. Hem Cocukken sunlari bile düsünür olmustum, acaba
gitmek istesem onlara ihanet edermiydim? ya hem daha Diplomam yok, ne
edecegim orda? Ya peki özlemicekmiyim Ailemi? Hem bi Meslegim bile
yok Ailem izin verir mi? Bunlari düsünerek büyüdüm, büyüdükce
Düsüncelerimin üstüne ayri Düsünceler, Fikirler eklendi. Bi
Yastan sonra kendi kendime birseyleri secmem gerek... O düsünceler
icindeyken Okula tuttundum, ama hep Ailem üzülmesin bunuda basarim
sunuda basarim diye diye geliverdim buralara :) … Bazi yanlis
Düsünceler icindeydim, mesela hep Okula gitmeyi Annem Babam
üzülmesin, bak onlar bu Yasta buralara bizim icin geldiler onlari
üzmemem gerek diye diye bi nebzede olsa basardim birseyleri kendimce. Yanlis diyorum
cünkü kendimin mutlu olmadigini fark ettim taaki Staja baslayana
dek. "Dilek bunu sen sectin kim icin ? Kendin icin. Mutlumusun? Evet.
Bu bana yetiyor." Cünkü bu Stajla aslinda kendim icin birseyler isteyip ve mutlu oldugumu fark ettim.
Ilk geldigimizde Dil Kursu bitmisti ve
Türkiyeden geldigimizde hangi Siniftaysak burda bir alt tabakadan
baslamamiz gerekti. Yani atiyorum ben Trde 4. Sinifa gitmissem burda
3. Siniftan basladim. Ve Ilk Okul bittiginde, senin nekadar iyi olup
olmadigini Hocalar Göz önünde bulundurup, Okula yerlestirme
yapiyorlar. Ne Annem ne Babam Veli Toplantilarina gidemedikleri icin
Durumumuzdan haberleri yoktu, ister iyi ister kötü. Malum Dile
hakim degiller. Bu bizim icinde zordu, cünkü Trde hep bizi Hocalara
sorardi ve bu birden bire olmamaya baslamisti. Ve benim en alt
Tabakadan baslamam gerektigini aciklamisti Hocam, ama eklemisti,
Akilli birisi ama Dil sorunundan o Okula gitmesi daha iyi olur
demisti, ama tabiiki bunlar benim Fikrim, ama siz Cocugunuzu daha
iyisine gönderebilme sansinizda var, demisti. Cok üzülmüstüm,
cünkü basaramamistim, Babama acikladigimda, aglamaktan bogulmustum.
Oda üzülmüs ve olan oldugunu söylemis ve keske dahada calissaydin
ozaman simdi aglamazdin diye seyler diyordu... Yani kendim icin
üzülmüyordum dedigim gibi yaptigim seyleri hep onlara Armagan
etmek istedim. Cünkü onlara birseyler borcluydum. Kendimi cok Suclu
hissediyordum (halende öyle). Bide bilmedigimiz bi Sistem var ve sadece ordan burdan
duyduklarimiza inanir olmustuk. Kimse ondan yoktu bize anlatacak
Sorularimizi cevaplayacak, üzücü birsey hemde cok. Bazi Kisiler
Aileme ya kötüymüs demek Notlari ondan basarili bi Okula gitmemis
vs vs Cümleler sarf etmislerdi. Cünkü burdaki Tanidiklar azda olsa öylelerdi
Morelden ve Destekten cok bu Konularda bi Insanin Motivasyonunu
düsürürlerdi. Ama Konu kendi Evlatlari oldumu, Yillar sonra o
Okullarda onlarda basladilarmi, sanki Okul süperdi, Cocuklarin
Notlari harikaydi gibi konusurlardi... Özgüvenmiydi yoksa gecmis
Yillarda bizi üzmekmiydi onlarin Niyeti ???
Neyse, o Okula basliyorum ve Ailemin
burda tanistigi bi Ailenin bi Kizi var, onlardan bizim gibi ayni
Yillarda belkim Aylar var sadece aramizda buraya gelmis ve Kiz cok
basarili oldugu icin, Kiz Gazeteye cikmisti, oraya kadar hersey
normal. Ben sevinmistim, bi Türk Kizin ve heleki benim gibi ayni
Yillarda gelmis ve o basarmisti, hakikaten Yürekten onu tanimasamda
onun icin mutluydum. Hak edeni Gönülden Alkislayanlardanim ve
tebrik edenlerdenim. Ama Anne ve Babam kendi adima söyleyeyim, sanki
Gazeteyi bana öyle bak gör sende basarabilirsin kizim degilde, bak
Elalem (ah o Elalem yok mu!) neler basariyor, sen niye basaramiyorsun
demisti. Onlara darilmistim, ama kizamadimki. Onlarda bizlerde apayri
seyler yasiyorduk, hep beraber Mücadele ediyorduk, Endiselerimiz var
herseye karsi halende öyle, yarin ne olur diyerek yasiyoruz. O anda
kendimi cok basarisiz ve Salak hissediyordum, hem Dil bilmiyorum hem
Akil yok diye kendi kendime kiziyordum. Ama biyandanda kendime
güveniyordum, cünkü basarabilirim desemde bazen Motivasyonum
inisli cikisliydi. O Okulu basariyla bitirmistim. Bugüne kadar ister
TR ister burda Ögrencilik görevimin yaninda Hocalarimla hic bir
Problemim olmamistir, ben görevimi algilamistim ve bir Caba sarf
ediyordum, bazen Isyanlardada olsam, ama haylaz bi Kiz gitmis artik Olgun bi Dilek gelmesi gerekti ve geldi...
Sonra o Okula giderken daha baska iyi
seviyede bi Okulun önünden gecmistik, bizimkiler ah keske sende
burda olsaydin demislerdi. Okula bakmistim kocaman bi Binaydi,
Ögrencilere baktim, harbi onlar benden cok mu Zekiydi yada
Yeteneklimiydi dedim kendi kendime. Bi eksik gördüm kendimi hep
onlardan. Kötü oldugum anlar ister Ders ister Hayatta birseyler
varsa bunu anlatmaktan ve onun üzerine saka yapmaktan kacinmam ve gocunmam. O
öncedende böyleydi simdide böyle. Bu bana cok yardimci oldu,
Insanin kendini cok yükseklerde görmemeli ama cokta alcatmamali bi
yandanda kendisiyle dalga gecmeli.
Neyse bu Okuldan sonra bir daha
Yüksek Okula gitmistim, Sinifta kalanlar vardi, yada bendende kötü
olan Ögrenciler vardi. Bazi Hocalar bile Ögrencilerden gelen
sorulara cevapsiz bile kalabildiklerini gördüm. Yani bi Insan
herseyi 4/4lük yapamazdi. Sinifimizda Anne olanda vardi ve Hayallerine kosmak iseyen birisiydi bi yandanda.
O Okuldanda mevzun oldum. Sonra?
Sonrasini hic bilmiyordum. Hocama anlattim, o Hocamda bana baska bi
Bölümü göstermisti, bak böyle Bölümler var istersen oraya
basvurabilirsin demisti. Ve ozaman bana bi Yardim Elini verdigini
gördüm o Hocanin, benim icin birisi bana karsima secenekler
kurmustu. Evet bu bir Kaderdi, ama her Kaderde oldugu gibi benimde
secimim önemliydi. Iki secenek vardi önümde, ya Hocamin dedigi yere bas
vuracaktim yada aylak aylak Disarida gezecektim. Cünkü o Diploma
beni pek acmamisti, cünkü Firmalar daha yüksek Diplomalar bekler
olmuslardi vede ben daha ne yapacagimi, ne istedigimi bilmiyordum. Secenegim yine Okula gitmekten yana oldu. O Okulla
beraber, simdiki yasadigimizin Yerin yüksek Diplomalardan almis
oldum. Ve Staja basladim. Eger yanlis Secim yapsaydim, simdiki is
Yerinde olmazdim... Ve sectigim Meslegi söyledigim An herkes yani o
Meslegi bilen „vay kiz o zor degil mi diyorlar“, „evet öyle“,
„ah ah gelde bana sorun hele!“... Sasirmis sanki benden beklenmedik Gözlerle bakiyorlar, bende sasiriyorum kendime. Insallah insallah bu Stajida Okulumuda basariyla sonuclandiririm ve o Diplomayi Elime alirim (Amin.) Ve o Diplomayi alip o Hocama gitmek istiyorum, hep icten Sükürde etsem ona, bi yanim Keske hep gitseydim yanisina Tesekkürlerimi bidaha sunsaydim diyor, ama gitmeye gitmeye cekindim, ama Diplomayla beraber gitmek istiyorum yanisina ve eminimki benden daha fazla sevinecek :) .
Kiskanildigimi görüyorum, daha
dogrusu hissediyorum, bence yanlis hemde cok, adim adim ciktim
Merdivenleri, kimse yardim etmeden. Daha "Ben oldum" diyemem demem, cünkü öyle bir Dünya yok! Arkadaslarima diyorum „Eger ben
ha ben basardiysam, siz hayli hayli basarirsiniz!“ Hic birzaman
kimseyi kiskanmadim, Hirs yapmadim. Kendime kizardim, sonucta ben önemliydim,
sagimdaki yok Ayse karsimdaki yok Firat önemli degildiki. Kendi
kendime yarisiyorum, kendim icin. Ama kimseye Tepeden bakmadan, üzmeden, kirmadan...
Mesela Üniversiteye gitmedim, ama Trye
geldigimde Meslegimi dedigimde „Sen ozaman Üniversiteye
gidiyorsun orda“ diyorlardi, bende gitmedigimi söylüyordum israrla. Bazilari
vardi, gitmedigi halde Hikayeye on katida kendileri eklerlerdi. Ama ne gerek
vardiki? Yani ben Üniversiteye gitsem Hava atsam ordakilere bundan
benim kazancim ne olacak ? Yada onlarin kazanci yada Ellerine ne
gececek? Hicbirsey. Ve burdada yada TRdede anlattigimda hep sunu duyarim "Siniftami kaldin" hani Yasim Üniversite yasiya hani :D ama ben sil bastan anlatiyorum Sistemlerin degisIk oldugunu oraya sonradan gittigimi vs vs ve sonra gelen Söz "burda olsan Üniversiteye gitmis hatta bitirmistin" derler. Yada ilk basta sanki Salakmisim gibi bakarlar, belkimde bundan bazen Cocuklarimiz bu Baskidan dolayi Eve Karnelerini korka korka getiriyor yada Haberlerde gördüm Intihar ediyorlar. Herkes basarabilir ama icten istersen. Üniversite diye diye, Diploma aldim ve gidebilirim ama icimde öyle bi Güc yok. Evet belkim TRdede olsaydik coktan bitirmistim herseyi dogru ama Kaderle beraber sectigimiz bi Secim vardi ve onu yasiyoruz, Gelecekteki Yillar ne gösterir bilmem.
Annem Babam bunlarin bilincinde ve o Yillarin
bizlere kimsenin Yol göstermediginden yakinirlar haklilarda, birisi
kötü dedimide kötü bilirdik... Ama onlar sayesinde birazda benim
katkimla bi Hedefim oldugu yere gitmek istiyorum.
Demem odurki
Gönülden kimseye Kin, Nefret etmeden, kendi Yolunda sadece kendinle
savasirsan istedigin Kapilar acilir. Tabiiki dünden bugüne
istedigin Dilekler olmazki, yada benim gibi istedigim Yola birden
bire gelmedim, en alttan basladim, hatta Trdeki ögrendiklerimi silip
bi Yastan sonra Bebekler gibi Emekleye Emekleye yeniden sil bastan
ögrendim, ögreniyorum ögrenmenin yasi yok. Benim Yollarim hep
uzundur, icinde hüzünde mutlulukta isyanda var, ama uzun Yollardan
alltan basladim. Bana cok sey katti. Ben Yildan yila degistim,
algilamaya basladim ve öyle tutundum. Ailem zengin olsaydi
ve ben hep buna göre „Aman Ailem zaten zengin, onlar bana yardim
eder“ diye büyürdüm belkim. Belkim bunu Aklima koyarak zorladim
Kapilari... mecburum... belkim ondan bazi seylerden yoksanda olsak, bunada Sükür.
Biraz Sabir, bu hep Annemin sözüdür,
birseyler anlattigimda, Gözlerim doldugunda, Sesim titredigimde,
„Allah büyüktür“ ve „Biraz Sabir“ der , ben bunun üstüsüne
hep „Üf püf “ ederim ama Sabir ettigim sürece hep bana iyi,
güzel dönüsler oldu.
Bu Hikayelerin devami arada gelecek,
biraz karisIk anlatmista olsam, severek okumussunuzdur umarim.
Sevgilerimle
Dilosunuz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder