Hastanelik Anisi...

Buaralar rahatsizim, halsizim... her Hastalandigimda aklimda hep benim bilindik rahatsizliklarim aklima gelir... ve bi ufaklik Animi yazmak istedim, buaradada bugün Dünya Cocuklar günü... Cocuklarimizi en kötülüklerdn koruyup kollayalim :)

Cuma günleri Okuldan Eve gelirken astigim bi Tepe vardi, orayi astigim zaman yolun yarisiydi :) Zaten halsizim bide Sirtimda agir cantam, hava sicak üstümde Önlük. Ama günlerden Cuma hafta sonu baslamis eve gidilir hemen yorgunluk birden bire kendiliginden gecerdi, bazen Dizi izlerdim ama o gün Cuma oldugu icin mutlaka Cuma pazarina gidilirdi... En sevdigim seylerden biriydi... Annemle beraber gidilir, bazen naz yapilir Annem atiyorum mesela Elma yerine tutar bana Elma alinacak Parayla Tshirt alirdi... Ozaman Cocuksun anlamiyorsun olsun istiyorsun istediklerin, simdi düsününce bunlari hatirladigimizda her Evde oldugu gibi konusulunca okadar utaniyorumki, halbuki Cocukluk halim ama yinede nekadarda nazliymisim diyorum ne gerek var diyorum eski ufaklik Dilegi sucluyorum... sucluyorum cünkü benim Tshirtüm yerine o Elmayi hepimiz yiyecektik hepimiz mutlu olacaktik belkide kimbilir... sacma düsünce belki ama öyle...

Ogün Annem pazara daha gitmemisti, ama Eve kendimi bi atis halim var bitkinim, ama Zamani bosuna harcamak istemiyorum, o gün Cuma ve yatmak istemiyorum, gülmek, eglenmek istiyorum... Ama kendimi nasil olduysa Kanepeye atiyorum Annem bana Önlügümü cikarmamin gerektigini anlatiyor ben ise Yüzüm Kanepeye dönük uzanmisim basimi zorlukla kaldirip Anneme bakiyorum. Annemde bi yandan bi yere gidip gelecegini söylüyor, ama beni fark edip telasli bi sekilde senin yoksa yine Atesin mi var diye yanima geldi, elini basima koydu, Önlümdeki yakami cikartti, Önlügümü cikarmama yardim etmek istediginde, ben kendim yapabilecegimi belirttim. Hatta üstüne terslemistim. Nedense yalniz kalma ihtiyaci duydum, ve sevinmistimki dis Atesim degildi ic Atesti, icimde yangini fark ediyor. Ama Anneme belli etmek istemiyordum. Annem iyi olduguma inandi ve o gider gitmez, Kapi kitli degil ve hatta bunuda Annem bana belirtti ama ben kendimde degildim duyuyorum ama halim yok... Kapi sesi geldi, ondan sonra kendimi biraktim,gözlerim kapandi, istemiyordum Gözlerimin kapanmasini ama direnemiyordum... Annem gelmis ve birden onun Sesiyle Can buldum tekrar... megersem orda bayildim mi yoksa azda olsa yatmisimmi ? Bilinmez. „Hani kalkacagini belirtmistin hani kalkip cikaracaktin Elbiselerini hani Kapiyi üstüne kitleyecektin ? Seni Allah korumus.“ derken Annem bi yandanda Elleriyle üstümdekileri cikartdi , ama benim iyi oldugumu belirttim sonra Cuma pazarina gittik...

Cok hircindim bazi anlarim var halen öyle... Ama bilincli yapmiyorum... Cuma pazarina gittik pek keyfim yok sanki Zamana karsi yarisiyorum gibi... ayni suan nezleyim ama oturup yaziyorum halbuki git dinlen , yat ama yok, yok iste olmuyor! Ilk defa Anneme israr ediyordum „Hadi gidelim hadi gidelim“ diye... Ordaki Insanlarla konusmadan, yani yine rahat vermedim canim Anneme, Posetleri elinde her iki Eli dolu... Amcamda var yanimda bana „gel ben seni alayim Kucagima“ diyor ama yine ufak Dilos bunu kabul etmiyor Annemin almasini istiyor... bir Tepe düsünün, inmesi zor, Bi Anne düsünün, iki Elli agir Esyalarla dolu, bi Anne düsünün heryeri agrisa bile Canindan olan parcayi beline aliyor... Nekadar aci icinde bunu fark ediyorum etmezmiyim... Ama halim yok yürüyecek halim yok... ama hissediyorum, yorgunlugu, caresizligi, biliyorum... Gözlerim kapaniyor... Annemin posetinden Meyve düsüyor, Gözlerimi aciyorum, agliyorum... Babamin zorla kazanip getirdigi Parayla alinmisti onlar... Annem bi yandan yorulsada bi yandan arada Posetleri indirip soluklaniyordu... Meyvenin birkacini eli yettigince yerden alip gidiyorduk... Ozamandan belliydi Aile disinda yardim edilecek kimsecikler yoktu... Mahallede Sesler geliyor ama sanki Annem ve Ben görünmez Ikili gibiydik... Eve vardik, benim Uykum gelmeye basladi... Annem beni

illik Suyla yikadi, titriyordum, titremelerim baslamisti, yanlis hatirlamiyorsam bununla ozamanlar yeni tanisiyordum... Annem bi yandan yavastan gelen Titremelerimi gördügünde kendime hakim olmadigini gördügünde Ömrüsünden Ömür gitmistir eminim... ama olamiyordum kendime hakim...

Sonradan iyi oldum, rahatladim... tekrardan gülümsüyordum...

Akrabamizdan bi Kisi evlenecekti Annem hep yardim etmeyi severdi halende öyle, yardima giderdi, malum Ev kalabalik Misafir gelen giden coktu, gerekirse temizlik yapar gerekirse Yemek yapardi orda... Ogün bende Okula gitmemis Nikaha gitmistim beraber... herkes mutlu güler yüzlü, bende iyilestigimi sanmistim... Onlarin evine geldigimizde Annem hep bana bakardi gelir Elini basima koyardi, Atesim varmi yok mu? acmiyim degilmiyim, nasilim hep sorardi... Sonra bi ara ordaki Kanepede uzanmisim, yatmiyorum ama halsizim cok halsizim kalkamiyorum bile Eve gidecek halim yok, Gözlerim zor aralaniyor... Annem Kucaginda beni Eve götürüyor yine yasadiklarimizi tekrardan yasiyoruz... Annem beni zorla Doktora götürmek istesede, ben istemiyorum... Cünkü kim Hastane yollarini severki... Dedem Ninem Hastanelik olmustu... Cocuklari almazlardi disarda beklerdim aglardim... ve Pahaliydida malesefki... Ama Cocukluk degilmi Doktora gittigimizdede Simit satilirdi herkes kuyrukta Amcalar Simit satarlardi... arada alirdik yerdik, bi o yanini severdim... Ve o gün israr edip hircinlik yapip Doktora gitmedim, Aksam oldu fenalastim, Babam geldi Eve. Oda yorgundu Annem gibi, onuda üzdüm, endiselendirdim. Ikisi beni Ilik Suyla yikadilar, titriyorum deli gibi, Annemlerin odasindayim, yatakta, Elbisem giydiriliyor, Babam Arac bulmakla ugrasiyr, Makbuzlari hazirlayip apar topar Doktora gidiyoruz. Agliyorum kendime agliyorum acizligime agliyorum halimin olmamasina agliyorum endise yaratigima agliyorum, Babami Annemi üzdügüme agliyorum, Biz Hastaneye giderken Kardeslerimin Evde tek basina kaldigina agliyorum... Kendi Cigliklarimi duyup ürküyorum sanki Mahalle herkes sessiz beni dinliyor gibi! Annem Babam „Birsey yok kizim birseyin yok“ diyorlar, beni sakinlestiriyorlar. Sonra apar topar Hastaneye yatiriliyorum...

Sonra Annem anlatiyor; bana Mutfakta yerde oturuyormusum coook kücükken Annem bulasik yikarken bende arkadaymisim, Annem bi yandan bana bakip yikarmis Bulasiklari, konusurmus, sonra bi an ne olmussa benim sesim kesilmis. Bi dönmüski ben bayilmisim aslinda havale gecirmisim... Yani kücüklügüm bi okadar cadiysam bi okadarda yaramaz bi okadarda narin bi Ruha sahipmisim. Ve bu nasil olduysa tekrar basladi bende. Hastanedeyim bana Serum iyi gelmis olacakki Gözlerimi acabiliyorum, hic bi agrim yok gülümsüyorum yanimdaki hasta ufakliklari görüyorum, her gözümü actigimda Hastalar degisiyor. Cocuk bölümündeyim, bazen Ailesiz tek kalan Cocuklar var bazen sessiz olanlar var... ama sanki Odanin sahibi benmisim gibi bi ben gidemiyorum... ve her Gözümü actigimda basimda olan sevdiklerim, Akrabalar, bazilarini görmemisim yatmisim diye... bazilarini bugulu hatirliyorum ilacin verdigi etkiyle... yavas yavas ilesmeye baslamistim. Ilaclar pahaliydi, ama ozamandan sayilarla pek ilgim olmadigindan bilmiyorum nekadar, ama belliydi, öyle bi His kaplamisti icimi... Ilac kuyruguna bi Akrabamiz gitmisti, Babam parayi ve Receteyi vermisti, Annem Babam benim icin halak olmuslardi, Kardeslerim kücük diye gelememislerdi. Sonra Akrabalarim refakatci diye kalmaya basladilar cünkü Annem yorgundu belliydi bos olan Hasta yataginda yatmisti az bile olsa, bazi Hemsireler bu durumdan hoslanmamis olacakki, ben uykudan kalkip Annemin kalkmasina kiyamazken ona seslenmezken, ses cikarmazken, bi baktimki kaldirdilar... orada yatinmasi yasak efendim! Tabi iyi Insan olanlarida vardi orada oturabilinir yatinabilir denilirdi, Kisiden Kisiye fark vardi iste...

Sonra Röntgen yapilmazi lazimdi, ama Röntgen cekimleri taaaa Asagida idi, öyle denildiginde bende „ben bunu nasil götürecem, ama yada götürmesem nasil iyilesecegimki“ diyordum bunu derken Serumdan bahsediyordum, herkes icin cok basitti, Elime tutusturdular o Sopasiyla beraber, yine yanimda birisi oldugu icin mutluydum. Annemle giderken ordan oraya sora sora, Anneme dönüp „Anne bu ne ya! Baksana ben yine gidebiliyorum iyilestim gibi, ama baksana etrafta, yürüyemeyenler ne yapsin! Kimsesi olmayanlar ne yapsin!“ yine hircinligim tutmus konusuyordum öyle. Kendimi düsünür ama yinede hic tanimadigim Kisileride düsünmek görevim haline gelmisti ozamandan, sanki bana yapisan bi Görev gibi, tuhaf...Sanki kocaman bi Kizmisim gibi Annemle böyle Olaylari konusuyorduk... ufaktim, boyumda kilomda, simdide öyle kac Yil gecti degismedi belkim, tamam tamam azda olsa boyum uzadi Kiloda aldim :) peki tamam Kafadan bi Tahta halen eksik belkim ama :))

Ama bu Olanlari yasadikca, ister kendi Ailemin yasadigi zorluklar ister baska hic tanimadigim Kisilerin zorlu yasamina icim hep ciz ederdi, ama kötü bi yanim iki Saat sonra o Insanlari unutup Hayatima devam edemem, onlarla üzülürüm, icimi bilmeselerde, uzaktada olsam yakinda, tanisamda tanimasamda... sanki kendi derdimmis gibi, bi yandan bu halime sevinirken hic degismesin dedigim bi Yanim olmasina ragmen, bi Yanim hep Dua etti : Herkes iyi olsun herkes ayni Sartta yasasin herkes ama herkes ayni güzellikleri yasasin, yeterki bu icimdeki insancil Duygu olmasada olur... ama malesefki Yil 2015 herkes ayni Sartta degil... Zengin degildik halende degiliz... ama kimseye muhtacda degiliz...ama Kücüklügümden bana bi Hazine kalmisti, aslinda herkesde vardi, var, bunun adida iyilikti... benim icin Zenginlik oydu... Bi Arkadasimla yazisirken bana benim Evimi baya sevdigini söylemisti, cünkü orda hep Et piserdi demisti, bu söze cemkirmemistim, cünkü öyle bi hakkim yoktu, cünkü bi Ev insan gibi disardan farkli icinden farklidir. Cünkü anlatmamistimki bilmezdi, ama anlamasini isterdim. Bu bi paylasima tebessüm ettim. Cünkü Babamin ne zorlukla o Eti aldigini bilmezlerdi, hos bende bilmezdim, ama onu izlerdim sessizce... cok calisirdi cok, Balkonda beklerdim, yani bi Insan neden cok calisirdi, bazen Eve is kazasi yasamis yarali gelirdi ? Ama ertesi gün mecbur yine calisirdiki ? Kendi caninami susamisti yoksa Para kazanmasi Cocuklarina bakmasimi lazimdi? Elimden birsey gelmezdi ama. Ama o durum halen degismedi biliyormusunuz? Kimse anlamaz halen ne durumdayiz ne haldeyiz bilmezler?! Yada islerine gelmezler. Hos anlasilmakta istemem ama birseyler anlatmamam yada anlatmamamiz güllük gülistanlik gibi bi Hayata sahip oldugumuzu göstermez, ne Olaylar gördüm ne Canlar kaybettik, ne Kazalar duydum, ben yasamadim belkim birebir ama yasamis gibi hissettim...

Ailemin herkesin hakkinda iyi konusmalari belkide azbi para kazansalar dahi yemeginden muhtac olanlara vermeleri, kimi Para istediginde vermislerdi cebisinde yokken Babam bulup vermisti... kimine göre bu saf kimine göre salaklikti. Bi Tesekkür demezlerdi bazilari, bazilari ise bize Dua ederlerdi. Tabiki iyilik yaptin diye geri gelecek iyilik beklenmez ama Ailem en yüksek Saygiyi hak ediyorlar onu biliyorum. Böyle Yürek görmedim. Ama onlar hep herkes icin ama herkes icin iyi konusurlardi, belkim onlari üzenler olmus olsada, verdigi borcu alamasalarda... Annem Babam ne yasarsa yasasin, kim onlarin Kalbini kirarsa kirsin bizim Cocuklar olarak o Kisilere hicbizaman Kin nefret duymamamiz gerektiklerini belirtmislerdi.Cünkü onlarin aralarindaydi Olanlar. Bize Kini Nefreti asilamamislardi aksine Sevgiyi asilamislardi. Cok iyi hatirliyorum bi Akrabamiz azda olsa Sucuk getirmisti Elinde Anneme vermisti ve Cocuklarina pisirdigini söylemis onuda bize getirtmisti, yada Annemin bi uyduruk Tatlisi vardi :) bize yapardi, bizde Tencerede parmaklardik tatliyi... Ama o Evin belkim bereketi oydu... kimseye Kin tutmamamiz, Elimizde az birsey varsa onu paylasmamizdi... belkim ondan herkese Evimizde Iliskimizde muazzam gözükürdü... öyleydide aslinda Zengin gözükürdük halbuki o zenginlik Ailenin Yürekliligiydi. Alinan az Ette olsa bolluk icinde gözükürdü, Annem Babam ufak ufak keser herkese yetsin isterdi. Bunlari Annem, Babam, Dedem ve Nineme borcluyum...

Yani Canlar öyle Allah korusun büyük Hastaligim yoktu ama ben iyiyim saglikliyim diye Kullaklarima ve Gönlüme kilit vuramazdim, o bir Kisileri dert cekenleri görmezden gelemezdim... Serumumla gezerken Milleti bakip Dua ederdim. Röntgen Odasi bulundu cekildi, sonra ordan oraya gönderildi derken, Odamiza dogru yol aldik, biraz daha gezmek istedim Koridorda. Elimde Serum yavas yavas gidip geliyorduk, bildigin Hastahane kokuyordu, hertaraftan yorgun,bitkin,üzgün Refakatcilari gözlemliyordum, Kafami bazen ayip olsada Odanin icine dönderiyordum... Bi Cocuk gördüm bizden cok ama cok ayri bi yapida, yatiyordu... belliydi daha Cocuktu, megersem Basinda Tümor varmis... Annelerimiz dertlesiyordu... Odalarimiz farkli, Hastaliklar farkli ama oranin ici fark etmezdi kimin hastaligi büyük kimin hastaligi kücük heleki Hasta olan miniklerse... Anneler Babalar perisan... Odamiza gittik, dedigim gibi herzaman Odamdaki Cocuklar degisirdi, benim bazen Refakatcilarda :) oranin yerlisi haline gelmistim gibi gibi... Sonra bi Cocuk vardi, cok konuskan, Babasi ve Ablasini eve gönderdi, ben sizi ararim bilmem nerden alin beni diye söyleniyordu, megersem her hafta geliyormus, Annem Babam yanimdaydi benim, kendi Dillerinde konusuyorlardi, megersem Cocuk Kan hastasiymis, Ailesi gitti Cocukla göz göze geldik... Hüzün vardir ister istemez... ama mutluluk rolü oynuyordu, yada mutluydu belkim kim bilirki... sonra oda bikac saat kalip gitti Evisine... Babam harcligiyla bana Meyve Gofret alirdi, ben yedigimde hep icimi sevinc yerine hüzün kaplardi, az yerdim ama sonra yemegide kestim, daha dogrusu Babamin getirdigini, cünkü Kardeslerim Evdeydi, onlarinda hakki vardi yemege, bunda tek benim hakkim yoktu... Babama sunu demistim „Evdekiler yediler mi?“ Babamda gülümseyerek benim yemem gerektigini onlarada alacagini demisti... ama yinede benim canim cekmedigini dedim, halbuki her Cocuk severek yer... Sonra Babam Eve giderken onlari almasini rica edip eve götürmüstü, sonra Refakatcim degistiginde azda olsa Gofret daha cekmecede vardi onunla beraber yemistik :) icim rahatlamisti, bende Kardeslerimde aynisini yiyorduk, mutluydum.

Eve gittigimde benim ufaklik kardesimi gördügümde kücük Elleriyle bana sarilmasina ne demeliki Insan... heleki bana Bakkaldan bi ara Kelebekli tokalar vardi, Cipslerle beraber satilirdi onlardan gidip almis, kendi parasiyla. Cipsi yemis bana onu birakmisti benim tatlim. Gelde bu Cani sevme, gelde bu Cana kurban olma... Gel iste burda mutlulugu koy en ufak seviyeye, cünkü mutluluk benim icin Eve gitmem oldu mutluluk herkesi tekrardan görmem oldu... 

Ama neyazikki halen o titremelerim benimle büyüdü bana sadik oldu benimle kaldi ne edelim :) yasiyoruz birlikte iste Ates, titreme vs vs.

Allah bütün Hastalara yardim etsin, sifa versin! AMIN.

Farkindayim budefer ortaya karisIk bi Yazi cikti, aff edin :))

Sevgilerimle

Dilosunuz